Strona główna forum ‹ Inne ‹ Dyskusje na inne tematy

[schubertpączek]

Patrzcie się ludzie co znalazłem - moja bajka sprzed 4 lat!
Odkurzam ją i wrzucam wam tu


Jaś i Małgosia (zawiera wulgaryzmy)

Pewnego pięknego, ciepłego dnia Jaś i Małgosia wstali jak zwykle rano aby rozpocząć
kolejny dzień jednak ich mamy nie było w domu.
Jaś i Małgosia mieli bardzo biednych rodziców i żyli bardzo ubogo
mieli jednak kozę która dawała im mleko, a z mleka robili masło na chleb
chleb zaś piekli sami ze zboża które musieli z kolei sami ciężko uprawiać.
W pewnej chwili Małgosia zawołała do Jasia: "Jasiu popatrz na stół!"
Na stole leżała cała miska pysznych jagód. "Pewnie mama nam je zostawiła abyśmy je zjedli" - powiedziała Małgosia.
"Masz racje, w końcu coś zjemy" - odparł Jaś.
I dwójka dzieci zaczęła łapczywie jeść jagody ze stołu.
Niedługo potem do domu weszła ich mama i spojrzawszy na stół krzyknęła:
"Gdzie ku**a moje jagody!? Coście z nimi zrobili?" - zawołała do Jasia i Małgosi.
"Mamo my je zjedliśmy bo myśleliśmy że zostawiłaś je dla nas" - odpowiedziały dzieci.
"Wy ku**a małe darmozjady to były ostatnie jagody na ciasto które chciałam upiec
dla całej rodziny na cały tydzień do jedzenia, a wyście je zeżarły!"
"Mamusiu przepraszam cię to moja wina" - odezwała się Małgosia
"Nic się nie odzywaj, za chwile marsz do lasu po jagody!!!"
"Ale mamo jagód w pobliżu już nie ma a w głębi lasu mieszka zła czarownica."
"Nie pierdol smutów Małgosiu, bierz Jasia i już zapieprzać mi po jagody" -
krzyknęła do Jasia Małgosi ich mama. I tak oto Jaś i Małgosia musieli iść po jagody do lasu.
Oczywiście jagód nie znaleźli a im dalej wchodzili do lasu w ich poszukiwaniu
tym bardziej gubili drogę i błądzili w nieznane. Dochodziła noc i zaczęli się bać.
"Jasiu, powiedz mi dlaczego mama wywaliła nas z domu?"
"Nie wiem, może dlatego że tato ją bije w nocy na łóżku, słyszałaś tę jęki z ich pokoju?"
"Tak ale czy to na pewno od tego?"
"Nie wiem ale zobacz czy widzisz to co ja?" - powiedział Jaś
"A co widzisz?"
"Nie widzisz tego światła?" - Jaś pokazał palcem na świecący punkt.
"Chodźmy tam" - powiedziała Małgosia.
Jaś i Małgosia poszli więc w stronę oddalonego od nich światła.
Im bardziej się zbliżali tym bardziej widzieli, że to światło wychodziło z okna małego domu.
"Jasiu a co jeśli mieszka tam czarownica która je takie dzieci jak my?"
"Małgosiu nie można jeść ludzi, to niezdrowe i powoduje choroby.
Podejdźmy do tego domu i zobaczmy co tam jest" - uznał Jaś.
Podeszli więc do domu i zaglądnęli przez okno.
Zobaczyli w domu coś czego nigdy wcześniej nie widzieli:
był tam kominek i meble a na stole jedzenie którego nigdy nie znali ani nie potrafili nazwać.
"Jasiu chodźmy tam, jestem taka głodna zobacz ile jedzenia!" - Zawołała Małgosia
"Ty ku**a ciągle o tym jedzeniu, przez ciebie znowu będziemy musieli jeść
i nie wiadomo co się może znów stać" - odparł Jaś.
"Ale ja chce tam wejść, chodźmy, zapukajmy do drzwi."
Poszli i zapukali w drzwi.
Drzwi otworzyła im starsza kobieta.
"Witajcie dzieci, pewnie weszliście do lasu
i zabłądziliście, zgubiliście drogę a powiedzieli wam że w środku lasu
mieszka czarownica i jeśli znajdziecie jej domek to żebyście nie pukali
i nie wchodzili do niej ale nie przejmujcie się to wszystko nieprawda.
Chodźcie, wejdźcie i czujcie się jak u siebie, wiedziałam że przyjdziecie
i przygotowałam dla was obojga pyszną kolację."
Dzieci uśmiechnęły się, jednak zapytały: "A skąd pani wiedziała że przyjdziemy?"
"Och moje kochane dzieci, tak było w bajce napisane że przyjdziecie
i nie mogło się nic zmienić. Chodźcie, rozgośćcie się moje skarby.
Jedzcie ile tylko chcecie i napełnijcie swoje puste brzuchy."
"Czy jest pani czarownicą?" - zapytał nieśmiało Jaś.
"Tak jestem ale nie zamierzam kończyć w kotle na koniec bajki, tym razem będzie inaczej."
"Jak inaczej?" - dopytywał się Jaś.
"Jutro przyjdzie tu wasz ojciec który udał się na poszukiwanie was, złapiemy go
i wrzucimy do kotła, przecież nie chcecie wracać do matki, do biedy i głodowania, czyż nie?"
"Tak, tak nie chcemy! Chcemy zostać z panią i mieszkać u pani
bo ja jestem taka głodna" - krzyknęła radośnie Małgosia.
"No widzicie przygotowałam też pokoje dla was, posłania i łóżka, u mnie niczego wam nie zabraknie."
Dzieci rozpogodziły się i głodne zaczęły jeść co tylko zachciały.
Na drugi dzień przyszedł po nich ich ojciec, zastawili więc na niego pułapkę
złapali, a później wrzucili do kotła i tak żyli szczęśliwie w domku czarownicy przez, wiele, wiele lat.

[schubertpączek]

"Robić kilka rzeczy naraz to jak pisać symfonię"
"Muzyka gra nawet tam gdzie nie można jej usłyszeć"
"Między barokiem, a klasycyzmem jest taka różnica iż klasycyzm sięgał do romantyzmu"
"Gdyby Mozart mógł usłyszeć jedną z kompozycji Schrekera, zaprzestałby tworzenia stwierdzając że to niepotrzebne"
"Jeśli zacząć wystukiwać ciągle, i w tylko jeden klawisz fortepianu który najbardziej się nam podoba, powstaną kompozycje i na inne klawisze"

[schubertpączek]

"Dopiero niedawno odkryłem że muzyka podobnie jak taniec nie ma zasadniczej formy.
Owszem może ją mieć, może ją przybrać ale już sam fakt że gdy zaczynasz tańczyć lub zaczynasz grać jest już twoją formą i choćby nieświadomą ale jest całą i tylko twoją.
Mogłeś ją zasłyszeć, mogłeś podpatrzyć ale jeśli się skupisz dojrzysz co jest tylko i wyłącznie twoje."

"Najwięcej artyzmu jest w życzeniu do rzeczywistości."

"Muzą być i dla muz żyć."

"Nie musisz tworzyć całej długiej kompozycji, nie musisz tworzyć nawet żadnej kompozycji, ważne jednak byś tworzył najdrobniejsze szczegóły."

"Kiedyś wiedziałem czego chce, lecz nie wiedziałem dlaczego tego chce. Dopiero wiedzieć dlaczego się chce, daje wiedzę dlaczego się wie."

[schubertpączek]

Witam, dwa uchowane z zeszłego roku.



Myślisz że ja tylko na stacji kolejowej
odkrywałem duchy ludzi przebytych
że tylko ja widziałem tą rdzę na nich
wielu widziało, lecz każdy ją zakrywał
jak bliznę, jak brud który znikł lecz pozostał
lecz ja odkryłem te cienie na rozbuchanej parze
w przedwojennych ubraniach, usmarowanych czapkach
jeśli ktoś myślał że oni nigdy nie mieli głosu
ci bowiem świat napędzali niezauważeni
już odeszli za życia lecz chwila, lecz zaraz
przecież znów ich odkryłem
nieśmiertelni, kto ich jeszcze widzi
nie chcieli wiele lecz wiele dali
siłą rąk i nóg
zawsze marzyli że z nicości powstaje coś
niewidzialni stworzyciele
kto ich jeszcze widzi
widzi ich nie w trudzie lecz w błogości
przy doniosłej symfonii dla nich, po cichu napisanej.
_

Żem ukradkiem spojrzę na imiennika swojego, że udam żem nie zainteresowany
bo myślę sobie; cóż iż rozum bajeczny ma i szaleńczy w swej roztropności
a może choć inny to taki sam, a może nie, któż wiedzieć to może?
Na pewno inny bo z dwojga nas, nie on lecz ja to przytoczę
że porównać nas obu każdy by mógł, a tylko ja rozumieć to mogę
i on próbuje wędrować po drogach mych, choć płochliwie się oddala
reprezentacja odcienia bezciszny gwar, mgiełka ze stratosfery nie spada.

[schubertpączek]

Dedykowane S.

Słodka depresjo, wiercąca sen
słodka odgłos wydająca
słodka, nieznośna jak dzień
jak noc letnia krótka bez słońca
słodka depresjo cudowna
me liście, me włosy w obłędzie
gdy cię zobaczę ukocham
bez końca, bez końca, bez końca...

[kaloryferarz]

Też umię pisać wersze. Na ten przykład taki:

na górze róże na dole fiołki
nuda tu jak jasna cholera

[schubertpączek]

Zygmunt Noskowski

Zygmuś nie przejmuj się, ja też jestem zapomniany.

[schubertpączek]

Przychodzę z odmętów różowego pyłu
zatroskanego zboża, londyńskiego herbatnika
przy zbiorach gruszek zimowych, jako węch obitych skórek spod skrzynek
zjawiam się i obwieszczam: One nie cierpiały!
czas kiedy kwitłaś jak drożdże w misce, kiedy wierszem mówiłaś:
"Na wieś mnie nauczy, o boże lasów topoli, brzóz i lip weselnych
opływających jak barć w słodkości, w wódkę i syrop z gorzelni!"
Kiedy łkać przestawałaś, jak krople cichną po deszczu
ale skrzypce nadal piszczą, wciąż grają znane melodie
to dobrze - powtarzasz, to dobrze.
***
Niekonwencjonalny uśmiech mam
niekonwencjonalnym lasem szyty
niekonwencjonalnym gniazdem zdobyty
przez króla i gwiazdy i obłok wykluty.
***
Kwiaty starości
popatrz jak wyglądają róże których pierś z pąka się wyrwała
całe wieku temu pamięć o nich niepodlewana
kogo wypatrzą w oddali do życia namiętności
tęsknota flagą powiewa, z chorągiewką zwątpienia
o ile człowiek ma gorzej gdy starość w nim zagości
wtedy zmięte obrazy w kwiaty starości swej zbiera
***
Uruchamiasz poezji cienie
nakreślone ocieplonym marzeniem
echem pamięci, dźwiękiem - wspomnieniem
koloru spojrzeniem, teraźniejszym porównaniem
spadają gorzkie owoce, co jeśli znów się spotkamy
czy okażą się słodsze?
Może nie jak rok dłuższe, nie jak lata minione
wszystko mieszka pod sercem, jak mysz w podłodze
nic co dla mnie nowe, za stare nie było by przejrzeć
teraz tylko dojrzeć, to tylko słońce wreszcie
coraz szybszym marszem, jak pułk w odwecie
więc czy wiecie, co chowa się za tym wierszem?
***
Klaskać nad tobą
uniesiona głowa z powagą, dla niepoznaki
odkąd nie było ciebie nie stałaś się wizją
odkąd ciebie przybyło; porcelany i mgły
oddzielał nas lodowaty pył
aż dnia pewnego nade mną stanął widok twój
i śniłem że klaszczę nad tobą
z uniesioną głową, z powagą dla niepoznaki
ideał czarujący, ideał cierpiący
klaszcze nad tobą, ja oglądający
***
Przepiękne wieszcze między drzewami
przepiękne smugi między cieniami
jak cerkiew święta i dym z kadzidła
gorzka, ziemista, słodka modlitwa
do niczego, bezbożnego wiatru
do atramentu, butów trzewików, borowika spod mchu
owcy napadniętej, wilka zgłodniałego
pasterza snem zmorzonego
potykam się o te wieszcze, bezduszne kamienie
przepiękne smugi, drogowskazy cienie
majaki wiatru, odgłosy zmarłych, krypt otwartych nadzieje
nad ranem noc brzoskwiniowa, wieczorem poświata głodna
nie będzie kwiatów różowych, sczarnieją nad snem karminowym
przepiękne wieszcze dajcie mi jeszcze
diabłów z rogami wędrujących tuż nad oknami
przepiękne smugi nad ich kopytami
znakomitość stworzeń dzierganych
jak płaszcz i leśny koszyk porzucony
namiętność świątyń, modłów niegodnych
nie aby przeszło, tak to ta gra, ona wtedy
lub może, i tak jest, o tak...

[schubertpączek]

Róż ogród
burz kolców
dusz powrót
bram otwór
rzadkich masek bez oczu
peleryn cieni zza rogu
idących rzeką, płynących piachem
krwawiącym strachem
różem i czerwieni
róż ogród zieleni sie barwą
i tam nagle ona z oczami jak sowa
a tuż za nią on, z ustami jak wąż
ogród uprawiają, kwiaty podlewają
wypatrując wciąż
burz kolców
łodyg płonących
lasów dymiących odgłosami
tych co już nie wyszli z nich

Gdy nagle słońce kniej opromienia
i sarna zlękniona wychodzi z gaju
i pełna swobody swe lęki zostawia
i lustra i róże kochają ją nadal.

[schubertpączek]

Pogoda nocna - przepowiednia
robi się ciemno, a dzień ją oślepia
po murach chodzi, kośćmi szeleści
ustami śpiewa chore powieści
sen jej nie pieści, trud nie doskwiera
zmęczeniem jej zaś dobra maniera
gdzie się zbłąkałeś jej arcykapłanie
czyżbyś na perskim przysiadł dywanie?
Może na morzach dryfujesz struty
lamentem Hery bez źdźbła pokuty
zanuć jej proszę dziwne melodie
wziąłeś ją za fiołka, lecz ona ma kolce
przedzika, zabawna, jak ptasia dziupla wystawna
w pałacu z powietrza urządza przyjęcie
grzmi uroczo poświatą gdy już gości zdobędzie

Pogoda dzienna - spełnienie
spod szatynizmu wyrasta, łąka pąków pierścieni przyobleczona na łodygach palców
wtem w trumnie lico blade, ledwie wiosen czternaście
w białej sukni pochowane, ręce spowite w uśmiechu, złota ponurym odblasku
z łez promyki utkane, wiatr jękami wieje
orszak z niczego lepiąc, by z ołtarza pośród zgniłych śliw powstając
jej mara co ślepia rozwarła, i wszelkie pnie i grzyby, i róże jakby orkiestrą
wybrzmiewać będą, gdyż wtedy świętować przyjdzie weselnie
dzień i pełnie - odwiecznie, niezmiennie.

...

Dacza Stalina

W daczy u Stalina niezła jest melina
Beria w kółko tańczy, a Chruszczow go niańczy
i córka Stalina, słodka jak malina
również tańczy w kółko, bo paliła ziółko

gdy późna godzina w daczy u Stalina
piją nadal goście, wódkę starą-grodzkie
tak libacja mija, w daczy u Stalina
TT wypaliło, kogoś postrzeliło

różne są atrakcje w daczy w Stalingradzie
gdy przyjęcie mija, strzela się na finał
zawsze jest ktoś martwy w daczy u Stalina
Stalin znowu krzyczy - we krwi cały dywan!

wódka znów się leje, gości równo schleje
mrozy są za oknem, w daczy jam nie zmoknem!

Tak zabawa nocna, zbliża się do końca
goście już padają, wódki dosyć mają
tylko Stalin śpiewa, do Nikołajewa
- Jak ty też tu zaśniesz, to kulkę przygarniesz!

[schubertpączek]

Leże na plaży, wokół mnie żółte maki
przed nimi zaś fioletowe róże
adiutują ogromne, rdzawe słoneczniki
słońce wymyślone wyciąga dłonie, dotyka mnie - później tak powiem
w dole, w piachu zagrzebany bóg razem z nazistami
dogorywa wraz z rakiem - patykiem z mułu wygrzebanym
pół-winne wersy nieprzypominające o tysiącach sandałów i okularów
w obramowaniu ty, jak zawsze niezmienna
ćma wielkości metra i czterdzieści skrzydeł
zasuszona, przybita, ożywająca w wyobraźni
lecz wciąż żywa, żywsza niż ja

[Tezeusz]

Leże na plaży, wokół mnie żółte maki
przed nimi zaś fioletowe róże
adiutują ogromne, rdzawe słoneczniki
słońce wymyślone wyciąga dłonie, dotyka mnie - później tak powiem
w dole, w piachu zagrzebany bóg razem z nazistami
dogorywa wraz z rakiem - patykiem z mułu wygrzebanym
pół-winne wersy nieprzypominające o tysiącach sandałów i okularów
w obramowaniu ty, jak zawsze niezmienna
ćma wielkości metra i czterdzieści skrzydeł
zasuszona, przybita, ożywająca w wyobraźni
lecz wciąż żywa, żywsza niż ja

[schubertpączek]

"Pomoc nie nadejdzie." - Schubertpączek